Kościół parafialny w Szklarach Górnych

Kościół parafialny pw. św. Piotra i Pawła

szklary górne

   Obecny kościół parafialny pw. św. Piotra i Pawła w Szklarach Górnych wzniesiony został z kamienia i cegły przed rokiem 1331. W dokumencie z 17 kwietnia 1331 r., wystawionym wówczas przez księcia Jana Ścinawskiego na okoliczność darowania przez niego na rzecz Hansa von und zu Dohna 10 mórg ziemi w Szklarach Górnych znalazł się także zapis o przekazaniu temuż patronatu nad tutejszym kościołem. Gruntownej przebudowie i rozbudowie świątynię poddano w 1516 roku za sprawą ówczesnych właścicieli szklarskich dóbr, rodziny von Glaubitz. Z tego też okresu pochodzi wystawiony w części nawowej kościoła, dzwon ufundowany właśnie przez rodzinę von Glaubitz. W 1524 roku świątynię przejęli ewangelicy i w ich posiadaniu pozostawała ona do roku 1654, kiedy to w dniu 1 maja wypędzono ewangelickiego pastora. Z zewnątrz świątynia w Szklarach Górnych pw. św. św. Piotra i Pawła nie wyróżnia się niczym szczególnym spośród innych, nie tylko wiejskich kościołów gotyckich, jakich jest wiele na terenie całego Dolnego Śląska. Natomiast we wnętrzach zachował się bogaty i w zdecydowanej większości barokowy wystrój. Jego głównym elementem jest wspaniały drewniany ołtarz z przełomu XVII i XVIII wieku, z piękną dekoracją snycerską. Równie wspaniałe są ołtarze boczne z około 1720 roku oraz renesansowa drewniana ambona z 1596 roku o wyraźnych cechach manierystycznych. Ponadto wymienić należy także dwie wspaniałe chrzcielnice: gotycką z XIV wieku i późnorenesansową z końca XVI wieku oraz późnobarokowy prospekt organowy.Oryginalności wnętrzu nadają licznie zgromadzone w prezbiterium, renesansowe i barokowe całopostaciowe płyty nagrobne. Osiemnaście płyt nagrobnych z postaciami zmarłych, które ustawione są po prawej i lewej stronie ołtarza. Dzięki usytuowaniu nagrobków w prezbiterium, zmarli jakby ciągle uczestniczą w odprawianych nabożeństwach. Przebudowy prezbiterium na mauzoleum spokrewnionych rodów von Stössel (Stessel) od strony północnej i von Schindel od strony południowej dokonano z inicjatywy Ursuli Stöslin po roku 1600. Płyty epitafijne zwieńczone są wspólnym, bogato dekorowanym belkowaniem wspartym na korynckich kolumnach. Najstarszym z rodu von Stössel był Sigismund zmarły w 1569 roku. Jego trzej synowie byli bezdzietni i w 1579 roku linia ta wygasła. Natomiast córka Anna wżeniła się w rodzinę von Schindel. Jej nagrobek umieszczony pośrodku epitafiów od strony południowej powstał jeszcze za jej życia i dlatego nie zawiera pełnych dat. Anna przedstawiona została na jeszcze jednym nagrobku, obok męża Jona (1547-1601). Ponadto po stronie południowej znajdują się nagrobki ich siedmiorga dzieci, w tym także urodzonych martwymi. W południowej kaplicy bocznej, którą dobudowano do nawy głównej jeszcze w 1596 roku także z fundacji wspomnianej Ursuli znajduje się jej nagrobek oraz jej męża Wentzela von Schirs. Znamiennym jest fakt, iż mimo licznych zawirowań dziejowych oraz wojen nagrobki były akceptowane, i nie uległy zniszczeniu przez wojska żadnej z walczących stron. Również bardzo interesująca jest płyta nagrobna z herbem rodowym von Glaubitz, która znajduje się kruchcie. Bryła obecnej świątyni jest zorientowana, dwunawowa, z wyodrębnionym, prostokątnym prezbiterium o tej samej wysokości, co część nawowa. Cztery przęsła naw zwieńczone są sklepieniami krzyżowymi Przy prostokątnym prezbiterium od strony północnej dobudowana jest zakrystia, zaś przy nawie od strony południowej znajduje się kaplica oraz kruchta z oknami w kształcie elipsy. Okna w części nawowej są ostrołukowe, pozostałe o wykroju pełnym lub prostokątne. Od strony zachodniej, na osi budowli znajduje się pokryta ostrosłupowym hełmem masywna wieża. Dolna jej część jest w rzucie czworobocznym zaś od poziomu kalenicy dachu głównego, ośmioboczna. Dwuspadowe dachy świątyni są ceramiczne. Gruntownej renowacji licznych zabytków zgromadzonych w kościele, a także samego kościoła dokonano w latach 1908 – 1910 z inicjatywy i na koszt ówczesnego właściciela majątku, Franciszka Walentego von Ballestrem. Także obecnie trwają prace remontowe samego kościoła oraz restauracje świątynnych ołtarzy. W obrębie murów okalających kościół znajdują się resztki cmentarza przykościelnego, na którym od XVIII wieku, aż do lat czterdziestych XX wieku, od strony północnej grzebano katolików, a od południa ewangelików.

Strona internetowa: http://parafia-szklarygorne.pl/

Informacje urzędowe

Przetarg – działki budowlane w Zimnej Wodzie

Wójt Gminy Lubin ogłasza I przetarg ustny nieograniczony na sprzedaż nieruchomości położonych […]
Czytaj więcej…

Zobacz więcej

Nasi partnerzy