Kościół filialny pw. św. Antoniego
O istniejącym już w osadzie kościele parafialnym mówi pośrednio dokument z 1361 roku, w którym wymieniany jest proboszcz Jan z Obory. Około 1524 roku świątynia była przebudowana, a w 1614 roku dobudowano kamienną wieżę dzwonnicy. Następnie w 1650 roku od strony wschodniej do prezbiterium dobudowano obszerną salę o konstrukcji szachulcowej. W swojej historii świątynia była w różnym stopniu kilkakrotnie niszczona. Jednak najpoważniejszych zniszczeń obiekt doznał w trakcie działań wojennych w 1945 roku. Świątynię odbudowano dopiero w latach 1968 -1970, rezygnując z odtworzenia XVII- wiecznego kształtu części prezbiterialnej oraz strzelistego, trzykondygnacyjnego hełmu wieży. Obecnie jest to jednonawowa, gotycka budowla zorientowana, wzniesiona z kamienia i cegły na rzucie prostokątnym, z wydzielonym, prostokątnym prezbiterium. Na zachodniej osi założenia znajduje się czworoboczna wieża z przyporami, której górna kondygnacja przechodzi w ośmiobok. Nawę oraz prezbiterium wieńczą dachy duspadowe, wieżę dach ostrosłupowy – wszystkie kryte blachą. W skromnie urządzonych wnętrzach, także w murach kościoła zachowały się liczne kamienne nagrobki oraz epitafia z XVII i XVIII wieku. Szczególnie interesujące są całopostaciowe nagrobki Doroty oraz Hieronima von Brauchitsch z lat 1610-1615.
